Poruszono tu zagadnienia społecznej opieki nad zabytkami, roli PTTK w ochronie dóbr kultury i organizacji oprowadzania po obiektach zabytkowych.
W lutym 1952 r. w Muzeum w Łańcucie było 5 przewodników, którzy równocześnie byli bileterami, prowadzili magazyn mebli i urządzeń mieszkalnych niemuzealnych, oraz magazyn narzędzi remontowych, jednocześnie będąc odpowiedzialnymi za konserwację powozów . Wobec wzrastającej z roku na rok popularności zabytku, zagadnienie dostępności przewodników profesjonalnych wymagało szybkiego uporządkowania. W pierwszych latach zarządzania Muzeum przez Dudę-Dziewierza oprowadzaniem zajmowali się wyłącznie pracownicy Działu Naukowo-Oświatowego. W 1958 roku,
z inicjatywy dyrekcji Muzeum przeszkolono pierwszych 7 członków Oddziału PTTK do oprowadzania wycieczek po Zamku.
O organizacji profesjonalnego oprowadzania,
o szkoleniach na przewodników i związanych z nimi trudnościach, a także o wspaniałym rozkwicie łańcuckiego oddziału PTTK traktuje ten rozdział.
Zawiera szereg osobistych treści – barwnych wspomnień przewodników z czasów, kiedy oprowadzanie po Muzeum łańcuckim było nie tylko pracą zarobkową, ale istotnym wydarzeniem środowiskowym i ciekawym doświadczeniem osobistym, a praca przewodnika aktywizowała szereg osobistości spośród łańcuckich intelektualistów, znawców kultury i sztuki, skupiając ich wokół Muzeum-Zamku.
w 1971 r. fot. z arch. Marka Leszczuka