W rozdziale omówiono temat „społeczno-oświatowej roli muzeów”, czyli zadań muzealnej służby społeczno-oświatowej
w upowszechnianiu wiedzy o muzeach, ich popularyzacji
w społeczeństwie, organizacji oprowadzania i regulacji frekwencji muzealnej.
Odniesiono się do kwestii nieporozumień i napięć, jakie istniały pomiędzy pracownikami działów naukowo-badawczych
a pracownikami oświatowymi.
…. zarówno formy działania jak i zakres oddziaływania służb oświatowych w muzeach był niesatysfakcjonujący i nie potrafiono sobie poradzić z licznymi mankamentami funkcjonowania tych zespołów powołanych do popularyzowania i uatrakcyjniania oferty muzealnej, ale też edukowania społeczeństwa, propagowania kultury i rozwijania potrzeb tzw. „kultury wysokiej”. Starano się włączyć w tę aktywność konserwatorów zabytków, muzealników, zainteresować działy naukowe muzeów współpracą z „oświatowcami” w tym obszarze . Szło to opornie. Próbowano zatem rozwijać specjalizowane muzea przyrodnicze i techniczne, promować działy historyczne muzeów istniejących, zwiększać ilość wystaw wszelkiego rodzaju, nawiązywać współpracę z instytucjami i organizacjami regionalnymi (w szczególności PTTK), które mogłyby wspierać akcje oświatowe w muzeach. Dokładano starań, aby zainteresować młodzież, werbować kolejnych społecznych opiekunów zabytków, wyznaczać nowe szlaki turystyczne w regionach i zwiększać natężenie akcji informacyjnych o zabytkach. Centralny Zarząd Muzeów wyrażał pogląd, że pracownicy działów oświatowych powinni być promowani z uwagi na poziom ich wykształcenia i dorobek naukowy….
W rozdziale przywołano m.in. akcję „Muzea-Uniwersytetami Kultury” oraz wydarzenia „Roku Muzealnego” 1967/1968. Szczegółowo opisano zaangażowanie Muzeum w Łańcucie w te kampanie. Przedstawiono najważniejsze filmy, wystawy oraz publikacje z łańcuckiego Muzeum zrealizowane w tym okresie.
fot. archiwum rodzinne